De Binnenkamer

Zo zat ik laatst te denken,
zeg maar gerust bezinnen,
waarom kijk ik altijd om mij heen,
naar de wereld en naar iedereen
en nooit een keer naar binnen?

Want binnen, had ik wel gemerkt,
daar lopen veel processen:
herinnering, gevoel, geluk,
allemaal nuttig, stuk voor stuk
en dat heeft mijn interesse.

Dus keerde ik mijn ogen,
steeds weer, en dagenlang
en gisteren was de grote dag,
daar stond ik dan met ’n brede lach
in mijn gedachtegang.

Een lange gang, het leek niet vreemd
er was maar weinig licht,
ik rook een zoete wierookgeur
en het gekke was op elke deur
daar zag ik mijn gezicht.

Er waren bordjes op de deur,
niet roken en niet schelden
kennis en creativiteit,
emoties en oneindigheid
en een bordje met hier melden.

Daar stond ik voor een dichte deur,
wat moest ik toen beginnen?
ik klopte heel doortastend aan,
want ik had geen zin om af te gaan,
een mannenstem riep: binnen!

Ik opende kordaat de deur en zag,
eerst schrok ik even,
een man en ja, hij leek op mij,
toen wist ik het, met hem erbij
leid ik een dubbelleven.

Uw naam, zei hij, wat kom je doen?
Ik zei beleefd Jan Jippe,
ik kijk gewoon een beetje rond,
nieuwsgierig naar mijn achtergrond,
ik ben aan ’t egotrippen.

Jan Jippe? lachte toen de man,
zo kun jij echt niet heten
want dat ben ik, dus geen gezeur
en zie je het bordje op de deur?
kijk, daar staat op geweten.

Wees welkom in je eigenheid,
je eigen binnenzijde
en als je naar mij luisteren wil,
ik mag jou wel, maar hou het stil,
zal ik je rond geleiden.

We liepen toen de gang weer in,
hij wees mij elk vertrek
mijn kerfstok, mijn verleden,
mijn dromen en mijn rede
en zelfs een goed gesprek.

We liepen eerst mijn kerfstok in,
mijn ik zei (dat was een sterke):
jouw handelingen, goed en fout,
die vragen om wat onderhoud,
daar moet je hard aan werken.

Een volgende kamer was gevoel,
daar zijn we in gegaan
ik zag angst en pijn en ijdelheid,
ook zag ik humor en vrolijkheid
in een hoekje lag een traan.

In de kenniskamer was het druk,
dat hoef ik niet uit te leggen,
veel boeken en een databank,
één boek lag open op een plank:
Leer vaker Nee te zeggen.

Dan was er nog het verhalen
en gedichtenkabinet
ik hoorde daar veel gezelligheid,
kon niet naar binnen tot mijn spijt
die ruimte was bezet.

Mijn ik zei dat ik verder moest,
alleen, dus zonder hem,
ik zag een lange diepe schacht,
ik echode verlegen zacht
met een nogal milde stem.

Dat is de weg naar het hart,
zei op de valreep mijn geweten
laat alles los, vertrouw op mij,
ga naar beneden dan ben je vrij
ik had het kunnen weten.

In het hart werd ik met veel gejuich
en liefdevol onthaald,
ik vergat, dat was het gekke,
meteen de hoofdvertrekken,
het was kennelijk zo bepaald.

Ik heb gisteren mijn hart gezien,
een prachtige vertoning
het maakt mij niet uit of je het gelooft,
maar je bent meer dan enkel hoofd
het hart is nu mijn woning.

Over De Binnenkamer

Het onderzoeken van innerlijke processen bleef mij boeien. In 1998 schreef ik “De Binnenkamer”.

Naar aanleiding van dit gedicht heb ik een schilderij gemaakt. Het schilderij heb ik in 100 stukken gezaagd zodat ik het telkens weer het proces van het maken opnieuw kan beleven.

Hier een detail van de symboliek in een filmpje:

Share on Facebook0Pin on Pinterest0Share on LinkedIn0Email this to someone